Ravijn
Een trouwdatum
Ik ben getrouwd op 21 september 1982. Die datum is heel bijzonder voor ons om hoe die is ontstaan. Mijn vrouw en ik leerden elkaar kennen toen ik zestien en zij achttien jaar was. Na vier jaar verkering zijn we getrouwd. We wilden graag trouwen maar er was geen uitzicht op dat het snel zou kunnen want we konden geen woonruimte vinden. Op een dag en zei ze: ‘ik weet onze trouwdatum: 21 september van dit jaar’. Dat vertelde ze me in maart. Ik was verbaasd en vroeg haar hoe ze aan die datum kwam. Ze zei dat ze aan het bidden was en dat ze de indruk kreeg dat God dat tegen haar zei. Ik heb toen mijn schouders opgehaald en gedacht dat zullen we dan wel zien. De tijd verstreek, de zomer kwam en er was nog geen enkel zicht op een huis, dus er moest wel een wonder gebeuren wilde dat in september nog lukken…
Het ravijn
Die zomer wilden we graag op vakantie. We zijn christenen en zijn we wilden niet met elkaar naar bed voor we getrouwd waren dus namen we twee tentjes mee. Op elke camping kregen we opmerkingen van omstanders hoe handig ze zo’n bagagetentje vonden en dan gingen wij helemaal uitleggen dat het extra tentje niet voor de bagage was. Veel verbaasde gezichten dus. Op de 15e juli reden we ’s morgens weg van een camping in de Vogezen. Terwijl we reden las mijn vrouw wat voor uit de Bijbel. Dat deden we altijd zo. Ik keek naar links om te zien wat ze precies aan het voorlezen was en lette niet op de weg. Toen ik weer voor me keek was de weg verdwenen. Het was een haarspeldbocht omhoog en ik reed rechtdoor met onze citroën 2CV het ravijn in. Het laatste wat ik me herinner was dat geluid van de voorwielen die loskwamen van de weg en de motor die enorme toeren maakt omdat ik mijn voet nog op het gaspedaal had.
We zijn dertig meter naar beneden gerold. Toen ik weer bij mijn positieven was zag ik overal om ons heen bagage en stukken auto liggen. Toen ik naast me keek zag ik dat mijn aanstaande buiten westen was en dat ze een gapend gat in haar hoofd had. Ik schrok me helemaal wezenloos. het zag er heel eng uit en ik dacht dat haar schedel open lag. Op één of andere manier ben ik uit de auto geklommen en ben heel hard heen en weer gaan rennen naar boven, naar de weg om te kijken of er een auto zou komen die hulp kon halen. Na twee keer heen en weer kwam er iemand die stopte en die ik in gebroken frans duidelijk kon maken dat hij de politie en ambulance moest waarschuwen.
Na eindelijk kwam er hulp. Mijn verloofde werd in een brancard naar boven getakeld en samen werden we afgevoerd naar het ziekenhuis. Daar bleek tot mijn enorme opluchting dat haar hoofdwond alleen aan de oppervlakkig was en dat ze er best redelijk aan toe was. Daar lagen we dan, samen op één kamer in het ziekenhuis. Te ellendig om iets te doen.
Een huis
Een dag of twee later kwamen onze ouders op bezoek. Het nieuws had hen inmiddels bereikt. Ik weet nog goed dat ze de kamer binnenkwamen en het eerste wat ze zeiden was: ‘ja, ja, twee tentjes hé.’ Het tweede wat ze zeiden was: ‘we hebben een huis voor jullie.’ Dat was zes weken voor 21 september. Een week later mochten we naar huis. Ik ben vanaf die dag aan het schilderen en behangen gegaan en op 21 september zijn we getrouwd. Ik vond dat een heel spiritueel moment. Een half jaar daarvoor kreeg mijn verloofde die datum in gebed van God. Toen leek dat nog onmogelijk en toen ik daarbij nog eens die stommiteit uithaalde en haar en mezelf in het ravijn reed … Tja wat gaat er dan door je heen? Toen we eenmaal in het ziekenhuis lagen dacht ik dat we het nu wel helemaal zouden kunnen vergeten. Ik was zelfs bang dat als mijn aanstaande schoonouders bij ons in het ziekenhuis zouden komen zij zouden zeggen: onze dochter is bij jou niet veilig, wij zien dat huwelijk et jou helemaal niet meer zitten. Het tegenovergestelde gebeurde. Ze kwamen binnen en zij zeiden: we hebben een huis voor jullie gevonden.
wonder
Toen ik in de weken daarna in het huis bezig was en toen we de trouwkaarten verstuurden ging het heel wat keren door me heen. Dit was een half jaar geleden al voorspeld en nu gebeurt het. Ik denk dat God het tegen haar heeft gezegd om ons te bemoedigen. We vonden het best moeilijk, dat wachten en dat het zo lang duurde. Maar ik denk ook dat God ons iets wilde leren over hoe het is om met Hem om te gaan. Wij waren gewend om met hem om te gaan vanuit de Bijbel en vanuit wat we meemaakten in de kerk, maar nu maakten we iets mee dat heel direkt en heel persoonlijk was tussen Hem en ons. En zo’n omgang met God kenden we eigenlijk helemaal niet. We hadden er wel van gehoord maar nog zelden zoiets persoonlijk meegemaakt. In die zin smaakte dit ook heel erg naar meer en misschien was dat ook wel de bedoeling.